Voor het noenmaal...

Sinds 2012 functioneert binnen het kampement van Het Woud der Verwachting een veldkeuken. 
Drie tentluifels bieden beschutting tegen zon en regen voor de snijkeuken, de kookplaats en het buffet. 
In de snijkeuken onder de eerste luifel bereidt men de maaltijd voor, bestemd voor het banket. 
De keukenmeester beheert de voorraad en ziet toe op ieders werk.
Onder de tweede luifel branden vuren op twee kooktafels, gebouwd naar middeleeuws voorbeeld. 
De warmte van het vuur wordt dankzij zand en stenen goed vast gehouden. 

Onder de luifel met het buffet kan het voetvolk voor een hap en snap terecht. De grote paviljoentent is eettent voor de adel en de gasten. 
De vleesmeester fileert een varken. Onlangs werd bekend dat eind 13de eeuw bij gerechten van varken, schaap, kip en eend, smakelijke sausen horen. 

Men gebruikte koriander, mosterd, peterselie, knoflook of peper. Het gaat hier om de oudste recepten van sausen bij vlees uit de middeleeuwen. 

Deze ontdekking uit 1290 is door dr. Giles van het Institute of Medieval and Early Modern Studies / Universiteit van Durham wereldkundig gemaakt. 

Het vlees smaakte al prima maar met zo'n saus wordt dat smullen bij Het Woud der Verwachting. Denk nu niet dat de middeleeuwse peper uit de tropen kwam. 

Oorspronkelijk gebruikte men een inheemse plant, 
de waterpeper (polygonum hydropiper). In tal van Nederlandse oude binnensteden kom je een Peperstraat(je) tegen. 

Die naam herinnert aan deze plant en zijn geneeskrachtige en smaak versterkende werking. Hoe zou die peper smaken?