Eelt op je knieën was vroeger minder vreemd dan tegenwoordig. Wie strikt Katholiek was, kreeg eelt van de vele Weesgegroetjes die in kapel of kerk op de knieën werden gebeden. 

In de Middeleeuwen kwamen daar nog de kniebuigingen bij die voor de
koning, de hertog, kortom het gezag gemaakt werden als eerbetoon. Daar zijn toen regels voor opgesteld.

De zilverstifttekening uit de UB van Uppsala is aan de Gebroeders van Lymborch toegeschreven en staat bekend als Gelders hofgezelschap. Deze zou niet alleen geduid kunnen worden als allegorie, maar kunnen bestaan uit verwanten van de hertog!

Uitgaande van een datering die klopt met de bloeiperiode van hun oeuvre waarin Les Belles Heures en Les Très Riches Heures ontstonden, en Marie d'Harcourt hertogin van Gelre was, kunnen de personages allemaal familie zijn. Lees verder...
​

Vondst na vondst...

De parels op haar hoofdtooi als vijfbladige rozet waren al in beeld, maar het borduursel in blauwe zijde zigzag op het witte boord met pareltjes is onlangs pas aan het licht gekomen, dankzij een prachtige hoge resolutie die Het Woud der Verwachting via prof. dr. Johan Oosterman in handen kreeg.  

Nog méér ontdekkingen...
     

In de St. Maximilianskirche in Düsseldorf trof prof. dr. Johan Oosterman een driestel aan, liturgische gewaden bestaande uit een tuniek, een dalmatiek en een kazuifel. Het zijn tastbare bewijzen van een vorstelijke schenking van Maria van Gelre en haar tweede man, Ruprecht van Gulik-Berg aan het klooster Altenberg. 

Meer over deze kerkschat die eeuwen heeft overleefd en nu naar de expositie in Nijmegen komt, vindt men HIER.  

Vanwege de besloten tuin van
Marie d'Harcourt / Maria van Gelre in haar Gebedenboek, zijn we gaan kijken naar de tuinen die de Gebroeders van Lymborch schilderden.
Dat leerde ons met een frisse blik opnieuw te kijken naar welbekende miniaturen en vanuit die invalshoek kregen we inzicht in zaken die tot nu toe verborgen waren.

Laat je verrassen en kijk mee!

Hertogin / huwelijksmakelaar
​

Het is niet zo maar een pluim die Marie d'Harcourt op haar hoofdtooi draagt. Het is onmiskenbaar een fazantenveer. Omdat alles zijn waarom heeft, doken we in de symboliek van de fazant en speciaal de veren van de fazantenhaan. Die kennen we vanzelfsprekend van de steek die de carnavalsprinsen dragen, met als betekenis: vruchtbaarheid, seksualiteit, stoutmoedigheid.​ Zij was inderdaad stoutmoedig en als het erop aan kwam heel diplomatiek.

Maar horen die andere kwaliteiten  bij de Gelderse hertogin van bijna 30 jaar, kinderloos na 5 jaar huwelijk? Gezien de duiding van de tekening, toegeschreven aan Gebr. Lymborch, zou je ook die kwaliteiten aan de hertogin kunnen toedichten, die als huwelijksmakelaar haar nicht tevens hofdame Maria van Arkel koppelt aan Jan van Egmond, de ridder die 
Jan met de Bellen werd genoemd. Lees in Hofmakerij in Gelre hoe hertogin Maria van Gelre zich als huwelijksmakelaar ontpopte en haar man een huwelijksgift ontfutselde. 

Toen Maria, dochter van Arnold van Egmond en Katharina van Kleef in 1449 huwde met Jacobus II, koning der Schotten, volgde direct daarna de aankleding met hermelijnen mantel, de zalving en de kroning van deze "gravin van Gelre". Lees verder...

Waarom is Marie d'Harcourt in haar Gebedenboek niet in een mantel van hermelijn afgebeeld, maar in een blauwe houppelande, gevoerd met minivert (= grijswit eekhoorn-bont)?

Het antwoord vind je hier...

​Om zijn vader te bevrijden die in het kasteel van Gorkum gevangen zat, probeerde Willem van Arkel vanuit de stad het kasteel in te nemen. Maar vlakbij het kasteel werd hij op straat dodelijk getroffen door een vijand. 
Jacoba van Beieren, gravin van Holland, drong de stad binnen en trof hem daar aan, van het leven beroofd.

Wij herkennen haar in amazonezit te paard, gekleed in de wapens van Beieren en Holland-Henegouwen. Willem ligt op een brancard, en is te herkennen aan het blinkend harnas dat hij draagt. Zijn wapenrok met het blazoen van Arkel laat geen twijfel bestaan over zijn identiteit. Gelre in zak en as. De beoogde opvolger van hertog Reinoud IV stierf in 1417.   

Klik voor meer informatie..
​

​Millard Meiss vermoedt de hand van de Boucicaut Meester of van de Gebr.van Lymborch bij de dame met schild en pronkhelm. Onbeholpen handen, zoals bij Marie 'd Harcourt 
in haar Gebedenboek en het Gelders hofgezelschap op de zilverstift-tekening uit de UB van Uppsala. 

Zo ziet de hand van Maria van Arkel die het hondje aait er niet uit, net als de hand van haar chaperon die het hondje draagt. The Tenschert Hours die prof. König aan de Gebroeders toeschrijft, bevat ook onbeholpen handen. Wat kunnen we hieruit concluderen? Lees verder...