De banieren van Gelre en Gulik markeren op de kaart in kasteel Ammersoyen de gebieden die deel uitmaken van de hertogdommen Gelre en Gulik. In 1393 ontstaat de dubbelmonarchie als hertog Willem I van Gelre zijn vader na diens overlijden als hertog van Gulik opvolgt. Een situatie die leidt tot een nieuw zegel en wapen, waarin de beide leeuwen tegenover elkaar komen te staan. Daarbij wendde de Gelderse gouden leeuw zich om 'uit courtoisie' ofwel uit beleefdheid. 

In het stichtingskroniekje van de Abdij van Berne staat:
​"In het jaar des heren 1132 gebeurde het, dat Fulco van Berne achtervolgd werd en niet meer kon ontsnappen. Hij was van alle kanten omsingeld en deed toen de belofte aan God, dat als hij door Gods toedoen van zijn vijanden zou ontkomen, zijn kasteel te Berne tot een klooster zou maken. Hij wierp zich gewapend en te paard in de Maas en wist weldra de overkant te bereiken."
Twee jaar later sticht ridder Fulco van Berne de abdij, de oudste nog bestaande kloostergemeenschap van Nederland.

De renbode die in een brievenkoker de boodschap van de ene vorst bij de ander bezorgt, had in de middeleeuwen een supersnelle concurrent, de bode te paard. Uit onderzoek blijkt dat een boodschapper te paard in één dag 120 - 150  km. kon afleggen. Nog sneller was de postduif. Die kan in 24 uur vanuit Spanje een willekeurige plaats in Nederland bereiken. Maar tegen de snelheid van internet kan geen enkele lichamelijke prestatie op.

In de Middeleeuwen waren talrijke Gelderse steden lid van het Hanzeverbond. 
Tot de eerste leden behoorden onder andere Harderwijk en Zutphen. Het schip dat hier wordt afgebeeld draagt in top een Hanzewimpel, op het achtersteven 
de banier van de stad Zutphen. Op de kaart vaart dit schip over de Zuiderzee. 

Graaf Reinald I van Gelre verleende in 1298 stadsrechten aan Staverden op de Veluwe. In ruil daarvoor kreeg hij jaarlijks witte pauwenveren als helmtooi voor zijn helm. Voor de levering van pauwenveren hoefde men geen pauwen te slachten. Bij het jaarlijkse ruien vallen de veren vanzelf uit. De pauwenmeester verzamelde deze veren, de mooiste gingen naar de vorst, die als enige in het Keizerrijk het recht had om witte pauwenveren op zijn toernooihelm te dragen. Nu gaan de veren naar de Commissaris van de Koning in Gelderland.

In een bootje, getrokken door een zwaan, komt de Zwaanridder over de rivier aangevaren. Niemand weet vanwaar hij komt, dat mag ook niemand vragen, want dan vertrekt hij. Hij redt de eer van de gravin van Kleef, huwt met haar en is de vader van haar kinderen. Als de gravin op een dag toch vraagt naar zijn herkomst, verdwijnt hij met de noorderzon. Het verhaal van de Zwaanridder is een middeleeuwse sage, waarvan vele variaties bestaan. Ook Nijmegen, Arkel en Brabant maken aanspraak op deze sprookjesachtige prins.

De kaart van Gelre op kasteel Ammersoyen brengt niet alleen de geschiedenis in beeld, maar geeft ook zicht op sagen en legenden, waarheid en verdichtsels.
​Feiten en fictie wisselen elkaar af. De middeleeuwse kroniekschrijvers wisten niet beter. Ook kroniekschrijver Willem van Berchen beschreef in het midden van de vijftiende eeuw hoe de oorsprong van Gelre nauw verbonden is met een draak die dood en verderf zaaide. Koene ridders lieten de draak in het stof bijten. Zijn doodkreet GELRE-GELRE-GELRE gaf de streek haar naam. 

Johanna smeekte de Franse koning om hulp. Die kwam met een machtig leger om de eer van zijn tante te redden. Maar de route door de Ardennen, het barre weer en voedselgebrek blokkeerden een snelle opmars. Ziek, zwak en misselijk was men. Het moreel van zijn troepen was gebroken. Vechten met de slimme Willem, die succes na succes boekte, leek gekkenwerk. Zo rijpte het plan om hertog Willem te bewegen excuus te vragen. Geen Slag bij Körrenzig maar een een Frans-Gelders Vredesverdrag. Willem's vader moest hem maar overhalen.

Bode na bode reisde naar Nijmegen, naar Het Valkhof. Behalve Willem's vader werd ook de Keulse bisschop bewogen om een goed woordje te doen. Eindelijk zwichtte Willem, trok naar Körrenzig voor de knieval en is vorstelijk onthaald.